Inusara, ang akong higala

Naglakaw ko,
sa dakong dalan,
ngiob ang palibot,
dag-om ang panganod,

Migakos ang kabugnaw
sa tibuok ko nga
hubo'ng lawas.

Padayon sa paglakaw.
Padayon padulong
sa wala mahibaw-i
nga dangpanan.

Anino sa palibot
daw nagtutok, nagkatawa,
way sama ang ilang kalipay.
Daghan sila.
Gapundok sila.

Wala nako masiguro
kung unsa ilang gipangbungat 
nga mga pulong.

Padayon lang sa paglakaw.
Unya, nakita ko.
Akong kauban ning panaw.

Inusara.

Naghilak ko.
Iya kong gigakos.
Iyang gitrapuhan ning mga luha.
Iyang gitabunan akong hubo nga lawas.

Lantaw lantaw sa palibot.
Pamilyar nga mga porma sa nawong,
pero wala man ko'y nadawat nga pagtagad.
Gisangpit nako ilang pangalan,
walay pagtagad.

Nangutana ko ni Inusara,
"Nganong ingon ato man sila?"
"Nakalimot ba sila nga ako silang higala?"
"Nganong mura'g wala'y pakabana sila?"

Mibundak ang uwan,
kuyog sa pagdagayday
sa luha nga ming-ugat
sa kinailadman sa kalag.

Gigakos ko ni Inusara.

Nipungko.
Niduko.